28 nov 2021 IFC JO19-3 onderuit in de Brabantse polder
Vandaag de verre uitwedstrijd tegen Wilhelmina’26 op het programma. Een kraker met vele belangen om bij te blijven in de top van de ranglijst. Op een door de regen zwaar en middelmatig veld zou de wedstrijd plaatsvinden.
Het team begon wat weifelend aan de wedstrijd en had het direct zwaar tegen een fysiek sterk en combinerende ploeg. Ze speelden goed en snel samen. Veel speelde zich af op de helft van IFC. Een achterstand van 2-0 kwam halverwege de 1e helft op het bord.
Daarna liet de ploeg de onrust varen en kwam beter in het ritme. Langzaam werd meer naar voren gespeeld en kleine kansjes ontstonden. Uit een snelle uitgevoerde counter kon de bal diep en een snelle sprint maakte dat een vrije doorloop ontstond. Vanaf rand 16 knalde de bal net onder de kruising heerlijk binnen voor de aansluitingstreffer. Dat was lekker zo!
Echter vanaf dat moment kantelde de wedstrijd helaas meer naar een vervelende teneur. Het gevoel ontstond dat op zijn zachtst gezegd de arbitrale beslissingen vrij eenzijdig waren en niet echt op de hand van IFC. Dit kwam ook nog eens naar voren bij de 3-1 waarbij in het sprintduel om de bal geduwd zou zijn, maar toch doorgegaan mocht worden, waarna de bal binnen viel.
Het was dubieus, maar niets aan te doen verder. De tegenslag moest worden geaccepteerd net zoals de omstandigheden waarin werd gespeeld. Duidelijk was echter wel dat dat steeds moeilijker zou worden.
In de rust gesproken dat het ook ligt aan het eigen spel. Dat haalde nog niet het niveau dat mogelijk is. Alleen daar heb je wel zelf invloed op. Met nogmaals de nadruk dat alle veerkracht die in het team zit, aangesproken moet worden om te laten zien wat in er huis is, werd vol goede moed de 2e helft aangevangen.
En de mannen lieten zien wat ze in huis hebben. Het wedstrijdbeeld veranderde en kansjes en mogelijkheden ontstonden. Hard werd er gewerkt en de aansluitingstreffer hing in de lucht. Diverse afstandsschoten, maar helaas zonder geluk. Ook bij het doorjagen op de keeper was er net een tiende seconde te laat om de bal binnen te glijden.
Kort daarna een schitterende aanval op rechts en de bal kwam vanaf de achterlijn strak voor, maar op de één of andere miraculeuze manier verdween de bal langs de verkeerde kant van de paal. Uit de daaruit volgende corner werd de bal helaas net over gekopt. Zonde, zonde om de aansluitingstreffer te krijgen.
De sfeer in de wedstrijd was helaas nog wel steeds gespannen. Beslissingen bleven dubieus en het veelvuldig appelleren van de tegenstander zowel binnen als buiten de lijnen bij de scheidsrechter, die daarin meeging vanuit uiteraard de rood-zwarte bril bekeken, hielpen niet om het eigen hoofd voldoende koel te houden.
Toen na een snelle counter die onschadelijk leek te worden gemaakt de bal toch in eigen doel verdween, kwamen de teleurstelling en irritaties meer tot een kookpunt. Met terecht een man minder voor 10 minuten moest worden geprobeerd om te scoren. Dit lukte ook nog bijna.
Aan de andere kant viel wel een treffer in ruime buitenspelpositie die toch de scheidsrechter goedkeurde. Op dat moment was de teleurstelling over zoveel onrecht zo groot dat na het wegschieten van de bal er nog iemand naar de kant moest.
De sfeer werd er dus niet beter op, waarna de scheidsrechter met nog 8 minuten te gaan affloot. Prima want de wedstrijd was toch al gespeeld. Een einde dat paste bij deze match, die eigenlijk snel vergeten moet worden. Vooropgesteld Wilhelmina heeft terecht gewonnen, maar de wijze waarop dat gebeurde zal ongetwijfeld verschillend zijn beleefd.
Kijkend naar de eigen ploeg kan worden gesteld dat qua veldspel ondanks alle externe omstandigheden van de scheidsrechter en een versterkte tegenstander dat de ploeg de veerkracht getoond die het team kenmerkt. Dat is iets om trots op te zijn.
Qua houding en gedrag is dat helaas vandaag minder gelukt. Vanuit de emotie beschouwd is het logisch wat er is gebeurd, maar niet goed te praten. Nu beïnvloedt het het eigen spel waardoor het nog lastiger wordt. Uiteraard zal er ook anders over gedacht worden en voert het gevoel van onrecht en teleurstelling de boventoon. En dat mag natuurlijk. Zelfbeheersing blijft de kunst hoe moeilijk ook. Elkaar daarop aanspreken en elkaar rustig houden in plaats van versterken is een bewustzijn dat verder nog zou moeten groeien.
Om positief af te sluiten. Het gevoel van trots mag zeker overheersen. Wat totnutoe dit seizoen op de mat wordt gelegd met het eigen team zonder echte superversterkingen is indrukwekkend te noemen. Zo meedraaien in de top en (grote delen van) de wedstrijden tegen sterke(re) tegenstanders naar je hand zetten is grote klasse ! Hopelijk nog twee wedstrijden om mooi deze herfstcompetitie af te sluiten.