ZWERVEND DOOR DE WAARDEN
Nostalgie: “was het vroeger altijd beter”

(Uit IFC promotiebrochure 1e jaargang nr.1)

Uiteindelijk is het IFC geworden, maar voor hetzelfde geld was het IVV, SDW of OVV geweest.

 

Want uit dit drietal, niet bij de bond aangesloten clubjes, is IFC ontstaan.
En dan hebben we het over 1927. Dus mogen we gerust stellen, dat de initiatiefnemers van toen een vooruitziende blik hebben gehad.

 

Op het terrein aan “Den Dommes: is het sportief allemaal begonnen. Een weiland, net buiten de gemeente (vanwege de zondagsrust), werd met man en macht geschikt gemaakt om de keien van voetballers als Jan de Jong en Jacob Timmermans hun partijtje te laten spelen.
Vanaf het begin was IFC meer dan succesvol want, begonnen in de laagste klasse van de toenmalige DVB werden de kampioenschappen en promoties aan de lopende band behaald. Resultaat: na 10 jaar speelde IFC in de derde klasse van de KNVB, voorwaar een bijzondere prestatie.
Een succes dat ook buiten de lijnen zichtbaar was, want in legendarische derby’s tegen o.a. Zwijndrecht en Alblasserdam waren 1.000 toeschouwers een normaal verschijnsel. En dat in een tijd dat het aantal inwoners van Hendrik Ido Ambacht hoogstens 8.000 zielen bedroeg. Een percentage van de bevolking dat ik Ajax of Feijenoord nog niet zie nadoen, maar dat terzijde.
EEN GROTE FAMILIE!

IFC was, wat het nu nog is, een gezellige club met een grote schare supporters. Uitwedstrijden werden met bussen vol bezocht. Moeders en vrouwen van spelers (vaak met kinderwagen) waren al vroeg op de velden te vinden. Kortom, een vereniging die leefde.
Mede omdat het IFC nog steeds niet gegund was om binnen de gemeente op zondag tegen een balletje te trappen, werd er nogal eens van veld gewisseld. Zo tekenen we op uit de overlevering, want na 70 jaar vind je niet zo veel mensen meer die het allemaal hebben meegemaakt. Het veld aan de Nieuwe Bosweg (later het militaire opslagterrein), in de Noordpolder (waar je je nooit hoefde te wassen, want het stond toch altijd onder water) en het zwervende bestaan langs velden van OSS-Dordrecht, v.v. Zwijndrecht en v.v. Alblasserdam. Of dit nu kwam omdat we geen veld meer bezaten of dat we door de bond waren geschorst, daar ben ik nooit achter kunnen komen!

 

ZANDZAKKEN VOOR DE DEUR
Zeker is wel, dat men in de Noordpolder meer bedreven was in het dichten van dijken dan in het maken van doelpunten. Begin 1962 was het over en kreeg IFC zijn huidige terrein op het sportpark Schildman. IFC was eindelijk thuis. Wat nog rest zijn herinneringen en nostalgie. Naar de kantine op Noord, waar Hannes Schreuders met de soeplepel zwaaide, naar ballen die met veters werden dichtgeregen, waar doelnetten van echt touw waren en dus niet te tillen na een regenbui, van zandbakken vullen en met de roeiboot naar de kantine….
En hoe zat dat dan met het verbod om op zondag te voetballen, zult u zich afvragen. Vele raadsvergaderingen waren er nodig om dat besluit ongedaan te krijgen. Met de meerderheid van 1 stem was het college nog steeds tegen het pingelen op zondag. Tot, en met verbazing van velen, het toenmalige raadslid Flach van de AR-partij zijn principes liet voor wat zij waren en voor voetbal op zondag stemde. Sindsdien heb ik de grootste bewondering voor Anit-Revolutionairen, maar ondanks de heldendaad van Flach is die partij ‘geen partij’ meer. Zo zie je maar, heldendaden worden karig beloond.